Quando Aristotele stabilì il vero stato
delle cose
e determinò il significato della trasformazione della luce
in oscurità
e che il sorriso si era trasformato in smorfia
e la parola in spada
già esisteva il dolore.
E la mano si era modellata lungamente con la mano
e la parola con la parola
per cacciare il male dal mondo
Ma il male era il centro
nelle regole implacabili
nelle azioni inevitabili
E ubriaco di vino e di sole
Dionisio da tempo agitava intorno a lui il fallo e la spada
obbligando le bestie scuciate a cantare
E così nacque la canzone
Mentre le donne si vestivano di nero
e ardevano le torri e si sommavano i naufragi
e i cavalli calpestavano i frutti della terra
e il cuore si trasformava in un sorbo secco
e il sangue abbandonava il corpo
Tutto ciò non aveva la minima relazione con l'eroismo
né il pianto della solitudine né le lacrime sulla casa deserta
Ma il vecchio filosofo anche adesso metterebbe
tutto questo macello in una bella regola
di gioco
mentre il pubblico continuerebbe
ad applaudire la morte Кога Аристотел ја утврди вистинската состојба
на нештата
и го одреди патот како се претвора ведрото во облачно
и кога насмевот се претвори во грч
а зборот во меч
болката постоеше веќе
Зашто раката долго веќе се моделираше со рака
и зборот со збор
за да го истераат злото од светот
Но злото беше внатре
и во неумоливите правила
и во неизбежните постапки
А од виното и сонцето пијан
Дионис одамна мавташе наоколу со фалусот и мечот
терајќи ги да пеат одраните лишки
И така се раѓаше песната
Додека жените се завиваа во црно
додека гореа кулите и тонеа бродовите
и коњите ги гмечеа плодовите на земјата
а срцето се претвораше во сува оскоруша
и крвта ја напушташе плотта
Тоа и немаше некоја голема врска со херојството
ни плачот на осамата ни солзите врз огништето пусто
Но стариот филозоф и сега би ја клал
сета таа кланица во убави правила
на играта
додека публиката продолжува
да и’ ракоплеска на смртта